کد مطلب:173182 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134
کرامت خداوند
حمران، از امام صادق علیه السلام سؤال كرد در مورد مصیبت های امیرالمؤمنین علی علیه السلام، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام كه ستمگران آن ها را كشتند و بر مسند و مقام آن ها نشستند، آیا ایشان را مغلوب كردند؟
امام باقر علیه السلام فرمود:
یا حمران حیث نزل بهم ما نزل من أمر الله عزوجل و اظهار الطواغیت علیهم سألوا الله عزوجل أن یدفع عنهم ذلك و ألحوا علیه فی طلب ازالة ملك الطواغیت و ذهاب ملكهم اذا لأجابهم و دفع ذلك عنهم ثم كان انقضاء مدة الطواغیت و ذهاب ملكهم أسرع من سلك منظوم انقطع فتبدد و ما كان ذلك الذی أصابهم یا حمران لذنب اقترفوه و لا لعقوبة معصیة خالفوا الله فیها، و لكن لمنازل و كرامة من الله أراد أن یبلغوها، فلا تذهبن بك المذاهب فیهم؛ [1] آن ها وقتی مبتلا به این ستمگران شدند، تصمیم می گرفتند از خدا بخواهند ایشان را دفع نماید، هم چون نخی كه پاره شود. قدرت و مكنت آنان از هم می پاشید و تار و مار می شدند. مبادا خیال كنی گرفتاری آن ها به واسطه ی گناهی بود كه مبتلا به آن شده، یا كیفر عمل ناشایستی بود كه انجام داده بودند، بلكه به واسطه ی مقام و موقعیت هایی بود كه خداوند می خواست به آن ها كرامت فرماید.
و اسئله ان یبلغنی المقام المحمود لكم عند الله، و ان یرزقنی طلب ثاركم مع امام هدی ظاهر ناطق بالحق منكم.
و باز از خدا درخواست دارم كه مرا به مقام محمودی كه برای شما نزد خدا است برساند و نصیبم كند كه در ركاب امام زمان (عج)، طلب خون و انتقام شما را با امامی كه هادی و ظاهر شونده ی ناطق به حق است بگیرم.
بخواهم این كه من را هم رساند
مقامی را كه مولامان بخواهد
بخواهم تا ابد همراهیت را
نصیب من كند خونخواهیت را
به همراه امام راست گفتار
هدای ظاهر و محبوب دادار
امامی كه ز خاندان حق است
ز دامان كریمش كی كشم دست؟
امام باقر علیه السلام فرمود:
یا حمران حیث نزل بهم ما نزل من أمر الله عزوجل و اظهار الطواغیت علیهم سألوا الله عزوجل أن یدفع عنهم ذلك و ألحوا علیه فی طلب ازالة ملك الطواغیت و ذهاب ملكهم اذا لأجابهم و دفع ذلك عنهم ثم كان انقضاء مدة الطواغیت و ذهاب ملكهم أسرع من سلك منظوم انقطع فتبدد و ما كان ذلك الذی أصابهم یا حمران لذنب اقترفوه و لا لعقوبة معصیة خالفوا الله فیها، و لكن لمنازل و كرامة من الله أراد أن یبلغوها، فلا تذهبن بك المذاهب فیهم؛ [1] آن ها وقتی مبتلا به این ستمگران شدند، تصمیم می گرفتند از خدا بخواهند ایشان را دفع نماید، هم چون نخی كه پاره شود. قدرت و مكنت آنان از هم می پاشید و تار و مار می شدند. مبادا خیال كنی گرفتاری آن ها به واسطه ی گناهی بود كه مبتلا به آن شده، یا كیفر عمل ناشایستی بود كه انجام داده بودند، بلكه به واسطه ی مقام و موقعیت هایی بود كه خداوند می خواست به آن ها كرامت فرماید.
و اسئله ان یبلغنی المقام المحمود لكم عند الله، و ان یرزقنی طلب ثاركم مع امام هدی ظاهر ناطق بالحق منكم.
و باز از خدا درخواست دارم كه مرا به مقام محمودی كه برای شما نزد خدا است برساند و نصیبم كند كه در ركاب امام زمان (عج)، طلب خون و انتقام شما را با امامی كه هادی و ظاهر شونده ی ناطق به حق است بگیرم.
بخواهم این كه من را هم رساند
مقامی را كه مولامان بخواهد
بخواهم تا ابد همراهیت را
نصیب من كند خونخواهیت را
به همراه امام راست گفتار
هدای ظاهر و محبوب دادار
امامی كه ز خاندان حق است
ز دامان كریمش كی كشم دست؟
[1] كافي، ج 1، ص 261، باب أن الأئمة (ع) يعلمون علم ما كان....